Empatia jest jak tarcza, jak druga skóra która zarazem chroni nasz wewnętrzny świat, jak i reaguje na jego „dotyk”. Któż jej nie potrzebuje? Zarówno dzieci jak i dorośli… wszyscy jej potrzebujemy!… Empatii czyli „współodczuwania”.
Kiedy współodczuwamy świat staje się dla nas bardziej zrozumiały i czytelny. Empatia jest lekarstwem na nasze lęki i niepokój. Wiemy dzięki niej skąd pochodzą emocje i zachowania innych – tym samym czujemy się z ludźmi bezpiecznie a nasz lęk topnieje jak śnieg wiosną… Kiedy jesteśmy w relacji z kimś empatycznym czujemy się bezpiecznie w otoczeniu ponieważ wiemy, że inni także „czują to co nam w duszy gra” i mogą z nami „współgrać”. Wszystko staje się wówczas prostsze i możemy swobodnie rozwijać się. Relacje, które wówczas budujemy są bardziej satysfakcjonujące i karmiące. Empatia jest nie tylko kompetencją społeczną, którą poznajemy w czasie ale jest przede wszystkim neurobiologiczną strukturą naszego mózgu. Za to czy jesteśmy empatyczni czy nie i czy rozumiemy emocje innych osób są bowiem odpowiedzialne „neurony lustrzane” które rozwijają się w naszym mózgu tylko i wyłącznie dzięki bliskiemu kontaktowi z drugą współodczuwającą z nami osobą. Najczęściej tą osobą w naszym życiu jest rodzic, ale może także być inna bliska osoba.
Psychoterapia jest sposobem na naukę empatii czy może raczej na jej „obudzenie” i rozwijanie. Dziecko w relacji z empatycznym psychoterapeutą oswaja swój lęk przed bliskością z nową, obcą osobą ponieważ doświadcza korektywnego kontaktu w którym czuje się rozumiane i akceptowane. Jego niepokój wówczas maleje a przyszłe relacje stają się mniej przerażające. Tyle tytułem wstępu. Empatia to złożony temat o którym mam jeszcze zamiar napisać w kolejnych odsłonach. Póki co zapraszam na krótką kreskówkę która dobrze ilustruje tę ważną zdolność w którą wyposażyła nas natura.
